- صفحه نخست
- لوازم جانبی پزشکی
- سنسور اکسیژن پزشکی
سنسور اکسیژن پزشکی
- توضیحات
- برند
- نظرات (0)
توضیحات
سنسور اکسیژن پزشکی چیست؟
“سنسور اکسیژن پزشکی” یکی از حیاتی ترین تجهیزات پزشکی، کلینیکی و بیمارستانی است. سنسورهای اکسیژن پزشکی برای استفاده در دستگاههای پزشکی مانند ماشینهای بیهوشی، ونتیلاتورها، مانیتورها و آنالایزرهای اکسیژن و غیره برای اندازهگیری غلظت اکسیژن در مخلوطهای گازی تنفسی در نظر گرفته شدهاند.
تمام دستگاه های تنفسی برای انتقال ترکیبی از هوا و اکسیژن به داخل و خارج از ریه های بیمار طراحی شدهاند تا به تنفس کمک کنند یا در برخی موارد، تنفس مکانیکی را برای بیمار انجام دهند که به اندازه کافی نفس نمیکشد یا از نظر فیزیکی قادر به تنفس نیستند. در طول تهویه، مخلوط گازهای تنفسی باید دقیقاً اندازهگیری شود. به ویژه، اندازهگیری اکسیژن در طول تهویه از اهمیت بالایی برخوردار است.
در اینگونه دستگاه ها از سنسور اکسیژن پزشکی به منظور اندازه گیری نسبت اکسیژن استفاده می شود. دستگاه هایی مانند ونتیلاتور، ماشین بیهوشی و… نوعی از تجهیزات پزشکی هستند که برای کمک های اولیه استفاده می شود. هنگامی که این دستگاه ها کار میکنند، اغلب باید به تغییرات غلظت اکسیژن و فشار گاز توجه کرد، لذا نصب سنسور اکسیژن بر روی اینگونه دستگاه ها امری ضروری می باشد.
همانطور که گفته شد در بیمارستان ها و مراکز درمانی، بیماران همیشه به یک مخلوط هوای غنی از اکسیژن، به عنوان یک عامل تسهیل کننده نیاز دارند.
حسگرهای اکسیژن به پزشک این امکان را می دهند که بداند چه مقدار اکسیژن در طول تهویه به بیمار می رسد و بنابراین از هیپوکسی، هیپوکسمی یا مسمومیت با اکسیژن جلوگیری می کند.
یک سنسور اکسیژن نامرغوب، در بهترین حالت یک تغییر سریع برای یک پرستار یا بیمار تنفسی به وجود می اورد. همچنین در بدترین حالت، می تواند منجر به عواقب نامطلوب شود (متأسفانه این رویدادهای نامطلوب بی سابقه نیستند).
در نتیجه در طول این فرآیندها، لازم است خلوص اکسیژن همیشه اندازه گیری شود که این کار با استفاده از سنسور اکسیژن امکان پذیر می باشد. در واقع سنسور اکسیژن، یک تجزیه و تحلیل گر اکسیژن درنظر گرفته شده است.
از این سنسور برای دستگاه خلوص سنج اکسیژن، دستگاه های بیهوشی و تنفسی می توان استفاده کرد.
سنسورهای اکسیژن سازگار با انواع ونتیلاتور، ماشین بیهوشی انکیباتور، تاسیسات و تجهیزات اندازه گیری خلوص اکسیژن موجود می باشد.
سنسور اکسیژن ونتیلاتور – سنسور اکسیژن ماشین بیهوشی
با وجود مدل و برندهای مختلف دستگاه ونتیلاتور و دستگاههای پزشکی در حال طراحی و تولید و استفاده از روشهای درمانی مختلف، نیاز به اکسیژن ثابت میماند. صرف نظر از اینکه کدام درمان را در نظر می گیرید، حسگرهای اکسیژن همیشه حیاتی هستند تا به پزشک اجازه دهند داده های مهم را مشاهده کنند. این داده ها ضروری است، بنابراین پزشک می تواند تصمیم بگیرد که آیا میزان اکسیژن تحویلی به بیمار را افزایش یا کاهش دهد.
دستگاههایی مثل ونتیلاتور و ماشین بیهوشی قطعهای به نام سنسور اکسیژن ونتیلاتور و سنسور اکسیژن ماشین بیهوشی دارند که معمولاً بهصورت مصرفی هستند و سالی یک بار بهطور معمول تعویض میشوند.
آیتمی داخل ونتیلاتور وجود دارد به نام FiO2 یا همان درصد اکسیژنی که قرار است با هوا ترکیب بشود و به بیمار به عنوان دم داده شود. این مقدار میتواند بین 21 درصد (که هوای عادی هست) تا 100درصد تنظیم بشود.
زمانی که چنین درصدی را پزشک یا کاربر دستگاه تنظیم میکند؛ این مقدار درصد اکسیژنی است که ما میخواهیم در هوایی که به عنوان دم به بیمار داده میشود وجود داشته باشد.
اما سئوال اینجاست چگونه باید تنظیماتش انجام شود؟ چگونه باید چک کنیم و ببینیم که آیا دقیقاً درصد تعریف شده به بیمار داده میشود یا نه؟ چون ما از دستگاه درخواستی داریم اما کنترلش چگونه باید صورت بگیرد؟
کنترل، توسط سنسور اکسیژن ونتیلاتور و سنسور اکسیژن ماشین بیهوشی اتفاق میافتد. یعنی هوایی که بهعنوان دم قرار است به بیمار داده شود اول توسط سنسور اکسیژن پزشکی سنجیده میشود و بعد از این که سنجیده شد سنسور اکسیژن مجدداً به ما مقدارش را اعلام میکند. اگر این مقدار از مقدار تنظیمی ما بیشتر یا کمتر بود، سیستم به ما آلارم میدهد. که معمولاً کمتر میباشد.
سیستم آلارم نشان میدهد که اکسیژنی که قرار است به بیمار داده شود مقدار لازم اکسیژن را ندارد و ترکیباتش بهاندازهای که ما تنظیم کردیم نیست و میتواند بیمار را ازنظر تنفسی دچار اختلالی کند. به همین دلیل از سنسورهای اکسیژن برای این سیستم استفاده میکنیم یعنی به عنوان پایش ترکیب اکسیژنی که قرار است به بیمار داده شود. در سنسور اکسیژن ماشین بیهوشی هم دقیقاً به همین شکل میباشد؛ درصد اکسیژنی که در هوای دم وجود دارد را بررسی میکند.
سنسورهای اکسیژن در بازار به صورت بستهبندی وجود دارد؛ زیرا نباید با هوا در ارتباط باشد. زمانی که ما میخواهیم سنسور اکسیژن ونتیلاتور یا سنسور اکسیژن ماشین بیهوشی را تعویض کنیم، اول ازهمه باید کد دستگاه را در هنگام خرید داشته باشیم بهعنوان مثال اگر کد دستگاه M15 هست پس ما هم باید M15 تهیه کنم.
سنسورهای اکسیژنی که تهیه میشوند داخل پک هستند. پک را باز میکنیم و سنسور اکسیژن دستگاه تنفسی را خارج کنیم و حداقل بین 5 تا 15 دقیقه در هوای آزاد قرار می دهیم. کاری که در این حالت انجام میشود این است که سنسور اکسیژن با هوای آزاد تماس پیدا میکند و بهصورت اتوماتیک درصد هوا (21 درصد) را برای خودش کالیبره میکند و روی سیستم نصب میکنیم. سپس وارد منو قسمت اتوکالیبریشن دستگاه که مربوط به سنسور اکسیژن است میشویم و بهصورت اتوماتیک کالیبراسیون سیستم را از نظر سنسور اکسیژن و درصد اکسیژن انجام میدهیم.
پس باید خیلی به این نکته توجه کنیم که زمانیکه ما سنسور اکسیژن را از داخل پک در میآوریم؛ باید بین 5 تا 15 دقیقه در هوای آزاد قرار بگیرد یعنی قسمتی که قرار است بعداً با مخلوط هوا و اکسیژن در تماس باشد، حتماً در هوای آزاد قرار بگیرد تا 21درصد تنظیم بشود. اگر این درصد را ما رعایت نکنیم، ممکن است مقداری که به ما میدهد کاملاً نادرست باشد.
معمولاً سالانه یک بار باید این سنسورها عوض بشود یعنی سنسور اکسیژن پزشکی به صورت دائمی خیلی در بازار نداریم یا بعضی از مواقع که اصلاً وجود ندارد. به همین علت اگر بعد از یک سال عددی که سیستم نشان میداد، عدد درستی نبود؛ ما پی میبریم که سیستم اکسیژن مشکل پیدا کرده است و باید تعویض بشود.
نکتهای که وجود دارد این است که باید حواسمان باشد بعد از این که سنسور اکسیژن را عوض کردیم حتماً روی آن برچسبی زده شود و تاریخ تعویضش ثبت شود و داخل یک برگهای تاریخ تعویض سنسور دستگاه را چک کنیم. معمولاً بین 12 تا 15 ماه زمان میبرد تا سنسور بخواهد خراب شود البته به شرط اینکه از سیستم استفاده بشود. معمولاً در این حالت نسبت به تعویض اقدام میکنیم.
انواع سنسور اکسیژن بر اساس کاربرد
همانطور که گفته شد کم یا زیاد بودن مقدار اکسیژن به وسیله یک سنسوراکسیژن اندازه گیری می شود. سنسور های اکسیژن با توجه به کاربردشان انواع گوناگونی دارند که در ادامه به بررسی دو مورد که در تجهیزات پزشکی استفاده می شوند، می پردازیم.
سنسورهای اکسیژن اولتراسونیک
سنسور اکسیژن اولتراسونیک یک سنسور مقرون به صرفه است که برای تشخیص غلظت اکسیژن در دو مخلوط گاز مختلف استفاده می شود.
طبق مطالعات انجام شده، زمانی که موج اولتراسونیک در سیال منتقل می شود، با توجه به سرعت سیال، به علت مکانیکی بودن امواج صوتی، سرعت موج تغییر می کند. سرعت سیال را می توان با تشخیص سیگنال اولتراسونیک دریافتی برای به دست آوردن نرخ جریان سیال اندازه گیری کرد.
نقطه ضعف این سنسورها این است که کند و کوتاه مدت هستند و اغلب فقط 6 ماه دوام می آورند. به طیف وسیعی از گازها حساس هستند. علاوه بر این، آنها از نظر حرارتی و فشار وابسته هستند، بنابراین به چندین جبران مختلف نیاز دارند.
سنسورهای اکسیژن الکتروشیمیایی
برخی از تولید کنندگان نیز سنسورهای اکسیژن الکتروشیمیایی درجه پزشکی 0-100٪ را ارائه می دهند. عمر نسبتاً طولانی تری دارند (2-3 سال) و دقت بالاتری دارند.
از مزایای سنسور الکتروشیمیایی می توان به مصرف کم باتری و حساسیت بالای آن اشاره کرد. در مقابل عمر کوتاه، زمان طولانی برای اندازه گیری و حساسیت به شرایط دمایی از معایب این سنسور ها به شمار می آید.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.